Mykje tyder på at dagane er over då det var enkelt å vere tradisjonell kristen i Vesten. Det kjem til å koste meir å vere trufast læresvein. For den som er viljug til å stå opp for det kyrkja tradisjonelt har lært.
Sterke krefter i samfunnet legg press på oss til å fornekte kristenlæra om menneskeverdet og ekteskapet. Motstandarane insisterer på at dette er tru utgått på dato, at det er uempatisk og ukjærleg å hevde at menneskelivet er heilagt frå unnfanginga og ekteskapet er for mann og kvinne.
Sidan Jesu tid har kyrkja trudd at alle menneske, uansett alder og funksjonsevne, har ei Gud-gitt verdighet. Sjølv fosteret i livmora er berar av Guds bilete. Vi trur også at formålet med ekteskapet er sameininga av husbond og hustru for å vere foreldre og medhjelparar. Ekteskapet er eit unikt samband ikkje berre av hjarte og sinn, men også kropp, for at dei skal få born. Og seksuallivet er ikkje ei leikegrind for kjønnsmodne i fri utfalding, men eit liv i forpliktande rammer.
Mange mektige kallar dette homofobi og trugsmål mot likestillinga. Det har blitt kostnader. Særleg for unge menneske. Ambisjonar, freden i nabolag og selskapsliv, posisjon i samfunn og slekt, karriereplanar og til og med venskap kjem i fåre.
Vi vert stilte på val mellom å skamme oss over evangeliet (Rom 1,16) eller vere trufast mot Kristus. Utfordringane er annleis for oss enn dei var for Peter: Ikkje «kjenner du denne mannen», men «står du for menneskets verdi og ekteskapets gudgjevne verdighet»?
Dei framstegsvenlege vil gjerne overtale oss med at abortsak og ekteskapssak er tapte kampar. Vi er på feil side i historia. Men historia er ikkje Gud. Utviklinga skal ikkje døme oss. Gud skal. Framtida for ekteskapet og tallause menneskeliv vert avgjorde av vårt mot og våre val. Vi blir spurde om vi vitna om evangeliet, levde etter det autentisk og integrert og betalte prisen for å vere læresvein.
Liberalismen framstiller seg som tolerant, men krev absolutt lydnad. Liberalismen toler ikkje at der er éin veg, éi sanning og éin Gud. I møte med ei slik tru, viser liberalismen eit tyrannisk ansikt.
Kardinal George i Chicago sa ein gong at han rekna med å kunne døy i si eiga seng, men etterfylgjaren hans måtte rekne med å døy i fengsel og hans etterfylgjar igjen å bli lynsja på torget. Dramatiske ord, men ei nyttig påminning om den moderne liberalismens sanne ansikt.
Tydelege teikn tyder på at dei som ikkje skammar seg over evangeliet, er iferd med å forlate komfortsona.
Denne artikkelen stod på trykk i avisa Dagen 18. mai 2015.
NORDISKKATOLSK BLOGG 