Ver ikkje sint, reager ikkje, bevar indre stille, del 2.

Ikkje reagér

Så det fyrste åndelege prinsippet – hald ikkje fast på sinne – fører til det andre. Me må læra å ikkje reagera. Dette er berre ei naturleg følgje av å «venda det andre kinnet til». Når nokon seier noko som sårar oss, eller når nokon gjer noko sårande, kva er det som vert såra? Det er vårt ego. Ingen kan i sanning såra oss. Dei kan kanskje forårsaka fysisk smerte eller emosjonell smerte. Dei kan jamvel drepa kroppen vår. Men ingen kan skada våre sanne sjølv. Me må ta ansvar for våre eigne reaksjonar. Då kan me kontrollera våre reaksjonar.

Det finst ei rekkje nivå til dette prinsippet. På det mest openberre planet; viss nokon slår deg, så slår du ikkje tilbake. Vend det andre kinnet til, er Herrens lære. Det er vanskeleg nok. Men det er eit endå djupare nivå. For viss nokon slår deg og du unnlet å slå tilbake – men i hjarta ditt foraktar dei, og ber på sinne og hat og bitterheit mot dei, så har du framleis tapt. Du har framleis synda. Du har framleis brote din relasjon med Gud, fordi du ber det sinnet i hjarta ditt.

Ein av dei tinga som er så vanskeleg å koma til rette med, er den realiteten at når me ber på sinne og bitterheit i våre hjarto, stiller me opp barrièrar mellom Guds nåde inne i oss sjølve. Det er ikkje det at Gud sluttar å gi oss sin nåde. Problemet er at me seier « Nei. Eg vil ikkje ha den». Kva er Hans nåde? Det er kjærleiken hans, miskunna hans, medkjensla hans, hans aktivitet i våre liv. Dei heilage fedrane lærer oss at kvart menneske som nokon gong har vorte født på denne jorda ber Guds bilete uforfalska i seg. I vår tradisjon er det ikkje noko som heiter ein fallen natur. Det finst falne menneske, men ikkje fallen natur. Implikasjonane i denne sanninga er at me ikkje har noko unnskyldning for synda vår. Me er ansvarlege for syndene, for vala me gjer. Me er ansvarlege for handlingane våre og får reaksjonane våre. «Djevelen fekk meg til å gjera det», er ikkje noko unnskyldning, for djevelen har ikkje meir makt over oss enn me gir han. Dette er vanskeleg å akseptera, for det er veldig greitt å skulda på djevelen. Det er også veldig greitt å klandra einkvan i vår fortid. Men det er også lygn. Vår val er våre eigne.

På eit endå djupare nivå, lærer dette åndelege prinsippet – reager ikkje – at me treng å læra å ikkje reagera på tankane våre. Eit av dei mest fundamentale aspekta av dette er å vakta over sitt eige indre. Det kan verka som ei overveldande oppgåve, når ein tek i augnemål kor mange tankar me har. Likevel, den indre vaktinga treng ikkje å vera forkusert på tankane. Vaktinga må vera fokusert på Gud. Me treng å oppretthalda det vedvarande medvitet om Guds nærvær. Viss me gjer det, vil tankane våre ikkje ha makt over oss. Me kan, for å seia det med heilage Benedikt, slå tankane våre mot nærværet åt Gud. Dette er eldgamal fedrelære [patrologi]. Me fokuserer vår merksemd på å hugsa Gud. Viss me kan gjera det, vil me begynna å kontrollera våre vanskelege tankar. Våre reaksjonar handlar om våre tankar. Når alt kjem til alt, viss nokon seier eitkvart stygt til oss, korleis reagerer me? Me reagerer fyrst i tankane. Kanskje er me vane med å slå tilbake med eit stygt svar etter å ha vorte fornærma. Men å vaka over sinnet vårt, slik at me opprettheld det levande fellesskapet med Gud gir ikkje rom for distraherande tankar. Det finst mykje rom viss me bestemmer oss for at me treng å tenkja nøye gjennom noko, i Guds nærvær. Men så snart me tek del i noko hatefullt, så lukkar me Gud ut. Det motsette er også sant – så lenge me held vår kopling til Gud open, vil me ikkje vera i stand til å delta i noko hatefullt. Me reagerer ikkje.

[framhald følgjer]

Ver ikkje sint, reager ikkje, bevar indre stille, del 1.

Dette essayet er skrive av James Paffhausen, no kjend som metropolitt Jonah, den same som me nyleg høyrde om frå vår biskop elect. som gjengav ein viktig nyheit frå USA. Metropolitt Jonah talte altså i juni i år i ei anglikansk kyrkje, og overrakte eit ikon av st. Tikhon. I det ligg ein viktig symbolikk, sidan st. Tikhon også førte samtalar med anglikanarane i si tid, og etter som eg forstår var med på å undersøkja spørsmålet om kva endringar den anglikanske liturgien måtte gjennomgå for å kunne reknast for ortodoks. Dette gav opphavet til ein liturgi som ber st. Tikhons namn, og vert nytta av ortodokse kyrkjer i USA med vestleg ritus.

Dette essayet av metropolitten har eit ganske anna tema, men eg tykte det var så lærerikt at eg bestemte meg for å omsetja det til norsk. Difor berre del 1 i dag.

Ver ikkje sint, reager ikkje, bevar indre stille

Då eg studerte teologi hadde eg den store velsigninga av å verta åndeleg son av ein gresk biskop, Biskop Kallistos av Xelon. Siste delen av hans liv var han biskop i Denver i det greske erkebispedømet. Det var han som lærde meg Jesusbøna. Hans åndelege visjon hadde tre veldig enkle punkt:

Ver ikkje sint. Reager ikkje. Bevar indre stille.

Desse tre åndelege prinsippa, eller disiplinane, er eigentleg heile Filokalia i ein sum, samlinga av ortodoks kristen åndeleg visdom. Og dei er disiplinar kvar enkelt av oss kan praktisera, uansett kor me er livet – om me er i eit kloster eller på skulen; om me er ektemakar eller pensjonerte; om me har ein jobb eller om me har små born å springa etter. Viss me kan halda fast på og øva oss i desse tre prinsippa vil me vera i stand til å gå djupare og djupare i vårt åndelege liv.

Blir ikkje sint.
Når me ser på det indre rotet som er er i våre liv, hjarto og sjeler, kva finn me? Me finn gamalt sinne [resentments]. Me finn minner om gale ting gjort mot oss. Me finn sjølv-rettferd. Me finn desse i oss på grunn av stoltheit. Det er stoltheita som gjer at me held fast på våre unnskyldningar for fortsatt sinne mot andre menneske. Og det er såra stoltheit, eller sjølvskryt, som matar vår misunning og sjalusi. Misunning og sjalusi fører til sinne og bitterheit.

Bitterheit fører til ei rekkje problem. Dess meir bitre me er på andre menneske, dess meir deprimerte vert me. Og dess meir vert me oppslukt av attrå etter å ha det dei har, som er misunning. Ofte vil me så ty til vanedannande bruk av substansar frå den materielle verda – om det er mat eller alkohol eller piller eller sex eller noko anna – det handlar om å sjølvmedisinera oss til å gløyma og distrahera oss bort frå vårt sinne.

Ein av dei mest verdifulle og viktige tinga som me dermed kan gjera er å ta ei vurdering av sinnet vårt. Og ein av dei beste tinga måtane å gjera dette på er å gå til skrifte. Og ikkje berre ein gong, før me blir døypt eller krismert. I løpet av vårt åndelege liv kan me skrifta fleire gonger, for å verkeleg grava ned i fortida vår og sjå på dei bitre tankane me ber mot andre menneske. Dette vil hjelpa oss til å gjera den tøffe jobben det er å overvinna bitterheita gjennom tilgjeving.

Kva tyder tilgjeving? Tilgjeving tyder ikkje å unnskylda eller rettferdiggjera det nokon har gjort. Til dømes ved å seia «Ja, han misbrukte meg, men det er OK, det er berre hans natur», eller «Eg fortente det». Nei, viss einkvan misbrukte deg så var det ei synd mot deg. Men når me held fast på det vonde, når me held på sinne og bitterheit inni oss sjølv, mot dei som har misbrukt oss, så held me deira misbruk mot oss i live. Me fortsetter misbruket deira mot oss sjølve. Den vonde sirkelen lyt stoppast. Den personen er truleg langt borte og har for lenge sidan gløymt oss, eller at me nokon gong har eksistert. Men kanskje ikkje. Kanskje var det ein forelder eller ein annan nær person, som gjer sinnet desto meir bittert. Men for din eigen fred og di eiga sjel si skuld, treng me å tilgi. Me bør ikkje rettferdiggjera handlinga, men me bør undersøka handlinga og sjå at bak stod ein person som slit med synd. Me bør sjå at den personen som me har vore bitre på, den personen me treng å tilgi, ikkje er noko forskjellig frå oss, at dei syndar akkurat som me gjer, og me syndar akkurat som dei gjer.

Sjølvsagt, det hjelper viss personen som me er bitre på, den personen som såra eller misbrukte oss på nokon måte, spør oss om tilgjeving. Men me kan ikkje venta på dette. Og me kan ikkje halda fast på vårt sinne etter å ha sagt at me har tilgitt. Tenk på Fadervår: «Forlat oss vår skuld som me og forlet våre skuldmenn». Viss me ikkje tilgir, så kan me ikkje ein gong be Fadervår utan å fordømma oss sjølve. Det er ikkje det at Gud fordømmer oss. Me fordømmer oss sjølv ved å nekta å tilgi. Me vil aldri ha fred viss me ikkje tilgir, berre sinne. Det er ein av dei vanskelegaste tinga å gjera, og vår kultur forstår det ikkje. Det er å sjå på den personen me treng å tilgir, og så elska dei – på trass av korleis dei har synda mot oss. Deira synd er deira synd, og den treng dei å handsama sjølv. Men me syndar i vår reaksjon mot deira synd.

[framhald fylgjer]

Vårt ekumeniske engasjement

For oss kristne er ekumenikk ingen bisak. Arbeidet for kristen enhet er en plikt gitt oss i Jesu yppersteprestelige bønn. (Joh 17:20f) Derfor er det nødvendig at også vi i Den nordisk-katolske kirke besinner oss på ekumenikkens hva, hvem og hvordan.

I løpet av våren er det påfallende at debatten omkring den nye ekteskapsloven i vår hjemlige sammenheng har utkrystallisert en interessant ”ad hoc” ekumenikk, innenfor en forbløffende samling av karismatiske menigheter, lutherske konfesjonelle og katolikker av ulik observans. Det er for tidlig å si hva som kommer ut av samtalene, men møtene manifesterer ikke bare samforstand i sak, men også et åndelig fellesskap med sikte på samhandling. Forhåpentligvis tegnes her perspektiver av videre ekumenisk betydning.

På den annen side problematiserer ekteskapsloven forholdet til Den norske kirke. I påvente av en samlivsutredning som forventes å ville ta noen år, håper man at det nåværende vigselsrituale skal forhindre det likekjønnede ekteskap gjennom de første rundene. Utviklingen som avtegnes minner dessverre om hvordan kvinneprestordningen ble innført bit for bit på sekstitallet. Statsmaktens kontroll over kirken fremstår snart hensynsløst tydelig, snart like diskret som effektiv. Det ekumeniske hovedproblem i møtet med Den norske kirke er åpenbart selve beslutningsprosessen. Kort sagt: Hvordan man skal føre ekumeniske samtaler med et statlig kirkevesen hvor lærespørsmål avgjøres av kirkedepartementets politiske ledelse?

Til det å være kirke hører nødvendigvis strukturer som lar evangeliet hevde sin egen autoritet. I den ekumeniske samtale er dette premiss blitt utmyntet med begrepene ”Faith and Order” – teologi og sakramentsforvaltning. Samtalen tar sikte på å nå frem til en konsensus vedrørende forkynnelse, gudstjenestefeiring og prinsippene for kirkelig ledelse. Når dette grunnlaget er på plass, kan kirkelig skikk og bruk variere fra kultur til kultur. I hele kirkens historie har det vært forskjellige saksforhold og ting hvor det er blitt akseptert at man hverken har gjort galt om man fulgte de gitte skikkene eller om man lot så være.

For å gå inn i en slik ekumenisk dialog har Den nordisk-katolske kirke et privilegert ståsted i det som kalles ”Den udelte kirkes tro”. Dette begrepet er sentralt i ”The Road to Unity”, dokumentet fra samtalene på syttitallet mellom gammelkatolikker og ortodokse, som nå er blitt oversatt til nynorsk med tittelen ”Vegen til einskap”. Denne dokumentsamlingen viser en fundamental konsensus mellom ortodokse og gammelkatolikker, og konkluderer med håpet om fremtidig nattverdfellesskap.

Betydningen av ”den udelte kirkes tro” som ekumenisk modell ble på nytt aktuell ved at pave Johannes Paul II i encyklikaen ”Ut unum sint” fra 1995 innbød hele kristenheten til en fornyet ekumenisk dialog på basis nettopp av den udelte kirkes tro. Fromhetslivet og konsilene i det første årtusen, skriver paven, viser hvordan kirkens katolisitet manifesteres som en enhet i mangfold og kan derfor tjene som modell for den ekumeniske dialog.

Forestillingen om ”Den udelte kirkes tro” er en utfordrende og spennende modell for kristen enhet. Bak uttrykket ligger en implisitt påstand om at splittelsen i den vesterlandske kristenhet mellom katolikker og protestanter i det annet år tusen til syvende og sist var en følge av bruddet mellom Rom og Konstantinopel i 1054. I så fall vil veien til enhet bestå i å lege den opprinnelige skade. Følgelig fremstår samtalen med ortodoksien som det avgjørende ekumeniske prosjekt.

Underveis er det nødvendig å besinne seg på ekumenikkens vilkår. All samtale og samhandling utøves av pilegrimer på vandring mot det nye Jerusalem. Den kristne enhet vi søker, fremstår derved som en foregripelse av det himmelske mål med nattverden som reisekost. Ved nattverdbordet er det ikke kvinne og mann, ung og gammel, fattig og rik, jøde og greker, men alle er én i Kristus Jesus. Som foregripelse av det himmelske gjestebud er altså nattverdbordet stedet her i verden vor kristen enhet synliggjøres.

Uten dette sakramentale, eskjatologiske perspektiv er det ikke mulig å gå inn i arbeidet for kristen enhet. Her bortfaller såvel hovmod på egne vegne som forfengelig stolthet over rikdommen vårt eget kirkesamfunn. Likesom ved nattverdbordet søker vi kristen enhet i ydmyk overgivelse til Guds frelsesplan.

Msgr. Roald Nikolai